اشعار

 مرهم به زخم دل، به جُز ازسوز آه نیست           روزی چو روزگار من از غم، سیاه نیست

خـواهم که سیـر بیـنمت، آنـگه سـفـر روم           باید چه چـاره کـرد؟ که تـاب نگـاه نـیست

مـن بـا تـو آمـدم؛ بـنـگــر بـا کـه مـی روم           جـولان خـصـم هست ولیـکـن پـنـاه نیست

رأس تـو روی نیـزه و خـورشیـد بـر فلک           با بودن تـو، حاجت خـورشید و ماه نیست

گفـتم که خـاک بر سر خود ریزم از فراق           جُز سنگ و تیرو نیزه دراین قتلگاه نیست

 دشت می بلعید، کم کم پیکر خورشید را            بر فـراز نیزه می دیدم، سرِ خورشید را

آسمـان گو تا بشـوید بـا گـلاب اشـک ها             گـیسوان خـفته در خاکسترِ خورشید را

بوریایی نیست در این دشت تا پنهان کند            پـیـکرِ از بـوریا عـریان ترِ خورشیـد را

چشم های خفته در خونِ شفق را وا کنید            تا بـبـیـند کـهکـشـانِ پـرپر خورشـید را

نیمی ازخورشید، در سیلاب خون افتاده بود            کـاروان می برد نـیم دیـگر خـورشید را

کاروان بود و گـلوی زخمی زنگـوله ها             ساربان دزدیده بود انگشتر خورشید را

آه، اشترها چه غمگین و پریشان می روند             بر فراز نــزه می بیـنم سرِ خورشید را

ای موجِ از عشیرۀ طوفان چه می کنی؟            با این هـمه اسیر پریـشان چه می کـنی؟

ای وارث قـبــیـلـۀ گــل هـای ســر جــدا            با غنچه های سر به گریبان چه می کنی؟

ای معنی صلابـت و ایـمان، ای سترک            با پیکری که مانده به میدان چه می کنی؟

بانـوی پاره پاره جگـر، از غـم حـسـین            با این همه جراحت پـنهان چه می کنی؟

دریـا دلِ خـمـیــده کـمـر، از غـم فـراق            با شعله های سرکش هجران چه می کنی؟

ای که از برق نگاهت، آسمان جان می گرفت           آسمان از گردش چشم تو، فرمان می گرفت

روز اوّل گر نمی کردی تو یاری عشق را           بی تو مجنون می شد و راه بیابان می گرفت

لعـل شیرین لبان تو، ز بس پُر شور بود           خاتم پیغـمبران گلبوسـه از آن می گرفت

محـو دیدار خدا می شد همه شب تا سحر           هرکه درکانون عشقت درس ایمان می گرفت

آفـریـن بـر مکتب ایـثـار و انسان ساز تو           هرکه شاگرد تو می شد بوی انسان می گرفت

این عجب نَبوَد، اگر خاکت به هر دردی دواست           درد از دست توان بخش تو درمان می گرفت

ای که با تو مـاجرای عـاشـقی آغـاز شد           کی حدیث عشق و ایثار تو پایان می گرفت

روز قحط آب و روز آتش و روز عطش           آسمان کربـلا ای کـاش بـاران می گرفت

گرامان می داد گلچین، بانوی صبر و یقین           در کنار پـیکـر تو خـتم قـرآن می گرفت

آه از آن ساعت که با شمشیر بیداد و ستم           اهرمن خاتم زانگـشت سلیمان می گرفت

ایـن اشـک هـا به پـای شما آتـشم زدنـد           شـکـر خـدا بـــرای شـما آتــشــم زدنـد

من جبـرئیـل سـوخـتـه بـالم، نگـاه کـن           مـعـراج چـشــم هـای شـما آتـشـم زدنـد

سـر تا به پا خَلیـل گـلستان نشیـن شـدم           هـر جا که در عـزای شـما آتـشم زدنـد

ازآن طرف مدینه وهیزم، ازاین طرف           بــا داغ کــربـلای  شـمـا آتــشـم زدنــد

بُـردنـد روی نـیـزه دلم را وبعـد از آن           یـک عـمــر در هـوای شما آتـشم زدنـد

گفتم، کجاست خانۀ خــورشید شعله ور           گــفـتـنـد: بــوریـای  شــمـا آتـشم زدنـد

دیـروزعصر تعـزیـه خـوانان شهرمان           هـمـراه خـیـمه هــای  شـما آتـشم زدنـد

امروز نیز،«نیّر» و«عمان» و«محتشم»           بـا شـعـر، در رثــای شما آتـشــم زدنـد

تـا بـا خـبـر ز شـور نـیـستـانـی ام کنـند           مـانــنـد نــیــنـوای شـمــا آتـشــم زدنــد

آسمـان در شُـرُف صاعقـه ای سنگین بود          نـفـسِ بــاد، پُـر از زمـزمه ی یـاسـیـن بــود

چـــه بـلایـی بـه سـرِ آیـنـه هــا مـی آمـد!           که چهل روز و چهل شب، دلشان پرچین بود

غـم این طایفه را هیـچ کسی درک نـکرد           غـم این طایفه، بر دوش فـلک سنگـین بــود

عَصَبِ تُرْدِ گیـاهان به جنـون می پیوست           بـر لـبِ دشـت ، فـقط زمـزمه ی آمـیـن بود

تَنِ خـورشید ، به پـابوس مُحرّم می رفت           روز، هرچند به پـایـان خـودش بـد بین بود

آب ، زیر عَلَم مشک، تَرَک برمی داشت           همه ی فـلـسـفه ی عـشق و وفـا درایـن بود

نـای نی، تلـخ تـرین مرثیه را می نوشید            گرچه در کام حسیـن بـن علی شیـرین بـود

ای عمو تا نـاله ی هـل من معینت را شنـیـدم            از حــرم تا قـتـلـگه با شـور جـانـبـازی دویدم 

آنچنان دل بُرد از من بانگ هل من ناصر تو             کـاستـینــم را زدست عـمّـه ام زینب کـشـیـدم 

گرچه طفلی کوچکم امّا قبولم کن، عمو جان             بر سر دست تـو من قـربـانی ششمـاهـه دیــدم

کس نداند جـز خدا  کز غصه ی مظلومی تو            بـا چه حـالی از کنار خیمه ، در مقتـل رسیدم

دست من افتاد ازتن، گو سـرم بر پـایـت افتد            سر چه باشد؟ تیرعشقت را به جان خود خریدم

تا برون از خیمه گه رفتی ، دل من باتو آمد            تو به رفتن رو نهادی، من ز ماندن، دل بریدم

جای بابایم امام مجتبـی خالی است ، این جا             تـا بـبــیـنـد من به قـربـانـگـاه تو آخـر شـهـیـدم 

نـاله ای از سوز دل کردم به زیر تیـغ قـاتل             شـعـله ها در نظم عـالـم سوز «میثم» آفـریـدم

اگرچه لشکر دشمـن، چو موج دریـا بود           ولی حسیـن چـو کـوهی هـنوز برجا بود

نـمـانــده بـود دگـر هـیـچ یک زیـارانـش           ولـی زکـثـرت دشمـن، سیاه صـحرا بود

حسین را که سلیمان، مطـیع فرمان است           از آن جماعت مور و ملخ، چه پروا بود!

دریغ! خسته روان بود و داغ دیـده بـسی           غـمیـن زمحنت آن روز و فکر فردا بود

نبـود جان به تـنـش دیگر از فـراق عـلی           شـکـسـتـه قامـتِ مـولا  ز داغ سـقّـا بـود

زدنـد حـلــقـه بــه گــرد حـســیـن، آل الله           نگین خاتم عصمت، چو مجـلس آرا بـود

وداع آخـر او بــود و خـواهـرش گـریان           که بـیـن آن هـمه دشمن، حسین تـنها بود

به خیـمه گاه عـلمـدار خـود نگـاهـی کرد           که جای خالی اش آن دم بسی هـویـدا بود

نرفته جـانب میدان به خیـمه بر می گشت           صـفـای عشـق ز سعـی حسین، پـیدا بود

چه لحظه ای؟ که گران مایه تر ز عمر جهان           چه صحنه ای؟ که غم انگیز و صبرفرسا بود

به جز خدای که داند؟ که در وداع حسین           بـه قلب زینب غـم مبـتلا، چه غـوغا بود

گرفت دامن شه را به صد هزار افسوس           چه خواهری؟ که چو مادر، حیا سراپا بود

به اشک، آتـش حسـرت نشد خموش آخر           که آب دیده چو آتـش، حرارت افـزا بود

بخواست پـیـرهنـی ـا شـود مـگر کـفـنش           یـقـین بـُوَد که در آن دم به یاد زهـرا بود

بساخت خـسرو خوبـان به پـاره پـیـرهنی          عـدوی سنگـدل! اینجا چه جای یغما بود؟

ز داغ حسرت او سوخت خـیـمـۀ شـاهی           عجب که خـیـمۀ گردون، هنوز برپا بود

«حسان» کدام گـلستـان چو بوستان حسین          هـمیـشـه غـرق گل و دلـربا و زیـبا بود؟

بـــا نـگـاهـت طـلـب آب مـكــن            عـرش را مضطر و بی تاب مكـن

گـرچه بـر گـريه تـوانـت نـَبـُوَد            گـريـه كـن، قـلـب مــرا آب مـكـن

ز تـلـظّي فـكـنـي غـم بـه جـنـان            بــه دل فــاطــمـه زهــراب مـكـن

از عطش گرچه نخوابيدی دوش            وقـت خوابت نَـبـُوَد، خـواب مـكن

مـحـسـن كــربــبــلايـم صـبـری            بـستـه چشمت به روي بـاب مكـن

مــادرم فـاطــمـه از عـرش آيـد            لـخــتـي آهـسـتـه و اشـتـاب مـكـن

اصغـرم، مادر من مجروح است            بـه روي سـيـنـۀ او خــواب مـكـن

دشـمـن ايـستـاده گـلويــت بـيـنـد            مــه مـن، رو بــه آفــتــاب مــكـن

داغ تــو جــان مــرا مـي گــيـرد            دشـمـنـم دلـخـوش و شاداب مـكـن

«سائلِ» رو سـیه ات را دریـاب            دورش از جـمـلۀ اصـحـاب مـكـن

چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت           وز نازکی، تـنی به صفای حـباب داشت

چون سوره های کوچک قرآن، ظریف بود           هـرچـنـد او فـضـیـلت اُمّ الـکـتاب داشت

چـون سـاقـه های تـازه ریـواس، تُرد بود           از تـشنـگی اگر چه بـسی التهاب داشت

از بس که در زلالی خود، محو گشته بود           گـویی خیال بود و تنی از سراب داشت

یـکجا سه پـاسخ از لب خاری شنیده بود           آن غنچه نیز، فرصت یک انتخاب داشت

خـونـش پـدر به جـانب افـلاک می فـشاند           گویی به هـدیه دادن آن گل شتاب داشت

خورشید، در شفق شرری سـرخ گون گرفت           یعنی که راه شیریِ او رنگِ خون گرفت

ای تـشـنۀ عـشـق روی دلـبـنـد            بـرخـیز و به عـاشـقـان بـپـیوند

در جـاری مهـر، شسـتـشو کن            وانـگـاه ز خـون خود وضو کن

زان پا که در این سفر درآیـی            گر «دست دهی» سـبکـتـر آیی

رو جــانـب قــبــلــۀ وفــا کــن            بـا دل ســفــری بـه کـربـلا کـن

بـنـگـر بــه نــگــاه دیـدۀ پـاک            خورشید به خون تپیده در خاک

افـتـاده وفــا به خاک گـلـگـون            قـرآن به زمیـن فـتـاده در خون

عـبـاس عــلی ابــوفـــضــائــل            در خــانـۀ عـشـق کـرده مـنـزل

ای سـرو بـــلـنـد بــاغ  ایـمـان            وی قُـمـری شـاخـسـار احـسـان

رفتی که به تشنگـان دهـی آب            خود گشتی از آب عشق سیراب

آبـــی ز فـــرات تــا لـب  آورد            آه از دل آتــــشــیــن بـــر آورد

آن آب، زکف،غمین فرو ریخت            وز آب دو دیـده با وی آمـیخـت

بـرخـاست ز بــارِ غـم خـمـیـده            جان بـر لبش از عـطش رسیده

بـر اسب نشست و بـود بی تاب            دل در گـــــرو رســـانـــدن آب

نــاگـاه یـکـی دو روبــه خُــرد            دیـدنـد کـه شـیــر، آب مـی بـُرد

آن آتـش حـق خـمــیـده بـر آب            وز دغـدغــه و تـلاش بـی تـاب

دسـتــان خــدا ز تـن جـدا شــد            وآن قـامـت حـیـدری دوتــا شـد

بگـرفت به ناگـزیر چون جـان            آن مشک زدوش خود به دندان

وانگـاه به روی مشک خـم شد            وز قـامـت او دو نـیـزه کـم شـد

جان دربدنش نبود و می تـاخت            با زخم هـزار نـیـزه می ساخت

دلشاد که گر زدست شـد دست            آبـیـش بـرای کـودکــان هـسـت

چون عمرگل این نشاط کـوتـاه            تـیـر آمـد و مشک بـردرید، آه!

این لحظه چه گویم او چه ها کرد            تـنـهـا نگـهی به خیـمه هـا کرد

ای مرگ! کنون مرا به بر گیر            از دست شـدم کـنون ز سرگیـر

می گفت وبرآب وخون نگاهش            وز سـیـنـه تـفـتـه بـر لب آهـش

خـونـابـه و آب بـر می آمـیخت            وزمشک و بدن به خاک میریخت

چون سوی زمین خمیـد آن ماه            عـرش و مـلکـوت بـود هـمـراه

تـنـهـا نـه فـــتـاد بـو فـضـایــل            شــد کــفــۀ کــایــنــات مــایـــل

هـم بـرج زمـانـه بـی قـمـر شـد           هـم خصلت عـشـق بـی پـدر شد

حق ساقی خویش را فرا خواند            بـر کـام زمـانـه تـشـنـگـی مانـد

در حسرت آن کفی که برداشت            از آب و فـرو نهاد و بـگـذاشت

کف بر لب رود و درتکاپوست            هـر آب رونــده در پی اوســت

هرموج به یاد آن کف و چنگ            کوبد سر خویش را به هرسنگ

چـون مـه شب چــارده بـر آیـد            دریــا بـه گـــمان فـراتــر آیـــد

ای بـحـر بـهــل خـیـال بــاطـل            ایـن مــاه کــجـا و بـوفـضـایــل

گـیـرم دو سـه گـام بـرتـر آیـی            کـو حــدّّ حـریـــم کـبـریـایــی؟!

روی پـیــشانی او، باب تـشـهّـد وا بـود            اَشـهَـدُ اَنَّ  کـه او هـم پـسـر زهـرا بود

آب می داد عـطـشناک تریـن صحـرا را            چشم هایـش که بـه سـمت افـق اعلا بود

یا رب، این مشک طلاییّ کدامین سقّاست؟            که در او کیـفـیتِ جـلوۀ صـد دریـا بود

قسمت اعظم مشک تو پر از معرفت است            ارتـفـاع عـلـم دست تـو، دور از ما بود

دست تو هـمـهمـۀ بـال مـلائک را دیـد             بـدنـت کـعبـۀ تـسـبـیـح  کـبـوتـرها بود

لب به دریا نزدی چون که خود اقیانوسی            آن که باید بزند بـر تو لـبش، دریا بود!

دریا بـه موج زلـف کـمندش اسـیر بود            آب شـریــعــه تـشـنـۀ کـام امــیـر بــود

مشکی به عمق دید حرم روی دوش داشت            حتّی فـرات پـیش نگـاهـش حـقـیـر بود

یـک آبـگـیـر غـلغـلـه از روبهان پست            پیش یلی که اصل و تبارش چو شیر بود

بــا آرزوی خـنـدۀ اصـغــر بــه آب زد            سـاقی نبود، مـنجی طـفـلی صغـیر بود

دریا عقب نشست و تلاطم فرو نشست            مـثـل هـمـیـشـه هیـبت او بی نـظیر بود

نوحانه پا به عـرصۀ طوفان خون نهاد            مـوسای نیل علقمه، خود موج گیر بود

مردانه دست بیعت سرخی به مشک داد            او از نـژاد بــرکـۀ سـبــز غــدیـر بـود

همراه آب جان به کف مشک می سپرد            با مشک آب، چـشم و دلش هم مسیر بود

بـایـد به دادِ تـشـنۀ گـهـواره می رسـیـد             فرصت نمانده بود و زمان دیرِ دیر بود

مـرد رشـید عـلـقمه  بـا عـزم راسخش            می تاخت سوی خیمه ولی سربه زیر بود

از آن طرف نگاه سه ساله به شوق آب            در انـتـظـارِ مـشکِ عــمـوی دلـیر بود

لب های دخترک چو لـب کـودک رباب            مجـروح زخـم دشـنۀ خشکِ کـویر بود

گـفتی که سـرنوشت همـیـن از قـدیـم بـود            گـفـتـی مـرا نـصیب ، بلای عـظـیـم بـود

دسـت رکــاب بـر سـرِ پـایـم نـمـی رسیـد            آن اسب هـم مـخـالـف جــنــگ یتـیـم بود

وقـتـی که روی دامـن تـو سـر گـذاشـتــم             دیـدم تـو را چـقـدر نـگـاهـت رحیـم بود

حتـّی حضـور زود تـو هـم فـایـده نـداشت            آن لحـظـه آمدی تـو که حالم وخیـم بـود

از نعل و اسب ودشنه و شمشیرو سنگ وخاک           هـرچیـز در بـلــنـدی قـدّم سـهـیـــم بـود

وقـتـی کـه بـال بـال زدم بـیـن دسـت تــو             زیـبـا تـریــن پــریـدن ایـــن یـاکـریم بود

چون تو ای لاله در این دشت گلی پرپر نیست           و از این سرو خزان دیده کمانی تر نیست

دست و پایی، نفـسی، نـیمه نگاهی، آهی           غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست

در کـنار تـوأم و باز به خـود مـی گـویـم           نه حسین، این تن پوشیده زخون اکبر نیست

هـر کجا دست کـشیدم زتـنت گـشت جدا           از من آغوش پُر و از تو تنی دیگر نیست

دیـدنی گشته اگر دست و سر و سیـنه تو           دیدنی تر ز من و خنده این لـشکـر نیست

استخوانهای تو و پشت پدر هر دو شکست           باز هـم شُکر، کنار من و تو مادر نیست

خورشید بود و جانب مغرب روانه شد            چون قطره بود و غرق شد و بی کرانه شد

آئـیـنه بـود و خُرد شد و تکّه تکّـه شد            تـسبـیح بود و پاره شد و دانه دانه شد

یک شیشه عطربود وهزاران دریچه یافت            یک شاخه یاس بود و سراسر جوانه شد

آب فـرات لایــق نــوشـیـدنـش نــبـود            با جرعه ای نگاه از این جا روانه شد

عمری به انتظار همین لحظه مانده بود            رفع عطش رسید و برایش، بهانه شد

آن گیسویی که باد صبا صبح شانه کرد            با دست های گرم پـدر، ظهر شانه شد

او یک قصیده بود که در ذهن روزگار            مضمونِ نابِ یک غـزلِ عاشـقانه شد

ای شاه این غـلام که هم رنـگ مـوی توست           عـمــری دراز شـد، که هــوادار روی تـوست

یـا حـلقه ی غـلامی ات از گـوش او مـگـیـر            یـادِه نشـان، شهیش ،که با خلق وخوی توست

ای آفــتـــاب مـــشـرقِ  دارالـســلامِ عـشــق             من چون سهـیـل چـشـم امیـدم  به سوی توست

رســواتــر از ســراب شـوم گـر بــرانـی ام             زیــرا کــه آبــــروی مــن از آبــروی تــوست

رویـم سیـه که هست، تو روزم سیـه مخـواه             مشـکــن دل مـــــرا که در آن آرزوی تــوست

شــرم حـضـور ، رخـصتِ گـفـتـار دل نــداد            عمری است با خیال تو، درگفت وگوی توست

اشـک سـپــیـد مـن شـده تـــنـــهـا گــواه مـن             کایـن رو سیـاه ، عـاشق  روی نـکـوی توست

ای چـاره سازهردو جهان، چـاره ساز بـاش             بی چاره ای که ازسروجان،چاره جوی توست

چـون نـافـه بـر سیـاهـی رویـم نـظـر مـکـن             در قطره قطره خـونِ دلـم، عطر وبوی توست

دریـاب بـا شـراب شـهــادت بـه جـرعـه ای             آن را که از نخست به خـدمت، به کوی توست

شـعر «یـتـیـم» راکـه چـو مـویـت بـلنـد بـاد             خـود سرگذشت عـمـر من، ازجستُجوی توست

ای عشق! ازتو پیر و جوان را گزیر نیست           ای سـربـلـنـد! با تـوکسی سـر بـه زیـر نیست

چـونی ؟ که تا به مُلک دلـی خـانـه ساختـی           دیگر کسی به جُز تو در آن دل ، امیـر نیست

گـر سوی کس اشـاره به جـان باختن کـنی            فـرقــی مـیـان عـاشـقِ بُـرنـا و پـیـــر نـیـست

در کــربــلا ولایـتِ دل بــا حـبـیـب بـــود             عشقـی حبیب یـافـت که آن را نـظـیــر نیست

از زیــرِ بــرفِ پــیــریِ او لالـه بـردمـیــد            هـرگـه ز بـاغ دل بـدمــد لالـه ،دیـــر نـیـست

در بیشـه هـای سبـزِ وفـا ، شیـر سـرخ بود            رهـرو اگــــر حـبـیـب نـبـاشـد ، دلـیـر نیست

از صـولـتـی کـه در نـگـه آن دلــیــر بــود             در لــرزه مـی فـتــاد اگـر جـانِ شـیـر بــود

حـسیــن آمـــد و آزاد از یـــزیــدت کـــــرد              خـلاص، از قـفـسِ وعـده و وعـیـدت کــرد

سیـاه بـود و سیـاهـی هـرآنـچـه مــی دیـدی              تـو را سـپـــرد بـه آیـیـنـه و سپـیـدت کــرد

چه گفت با تو درآن لحظه های تشنه حسین؟            کـدام زمـزمـه سـیـراب از امـیـدت کـــرد؟

به دست و پـای تو بارِ چه قـفـل ها که نبـود             حـسیـن آمـد و سـرشـار از کـلــدیـت کـرد

جـنـون تـو را به مـرادت رساند ، نـاگـاهان             عجب تـشرّف سبـزی،جنـون، مریدت کرد

نصیب هرکس و نـاکس نمی شود،این بخت             قـرار بـود بمیـری ، حسیـن شـهیـدت کـرد

نـه پیشـوند و نـه پـسونـد، حـرِّ حـرّ  بـودی              حـسـیـن آمــد  و آزاد از یــــزیــدت کــرد

عَلَم از لا مکان چون در مکان زد سبط پیغمبر          حسین آن نورِ یزدان، سرِّ سبحان، جلوۀ اکبر

جـمال کُـنت کـنزاً آشکـارا شد ز مـخـفـیـّا          شه احببت ان اَعرف، نقاب افکند از منظر

شنیدم صبح عاشورا که آن مِهرِ جهان آرا          روان شد بی کس و تنها، به رزم فرقۀ کافر

گرفت آن نقطۀ توحید جا در مرکز میدان          چو پرگارش به گرد آمد، سپاه از ایمن و ایسر

به ارشاد آن کلام الله ناطق، در حدیث آمد          به آواز جَلی فرمود: که ای قوم ستم گستر

اگر دانـیـد من نسـل کـیم، دانـیـد اصلم را          که هم ارثِ جلالت از پدر دارم هم از مادر

ریاض ارض بطحایم، بهـار گـلشن یثرب          نهال باغ زهـرایم، گـلِ بسـتان پـیـغـمبـر

بود ختم رُسُل جدّم، که پا بر عرش اعلا زد          بود دست خدا بابم، کزو بگرفت انگشتر

به دیــوان بـقــا شـیــرازۀ اوراق امکـانـم          ز جـمع آفـریـنـش فَردم و ایجاد را دفـتر

دو گیتی را منم آمر، فَلَک بر دور من دائر          مَلَک از خدمتم فاخر، جهان را حضرتم مَفخَر

قلوب اهلِ بینش را منم مطلب، منم مقصد          سرای آفریـنش را، منم زینت، منم زیور

ز چهرم مِهر نورانی، سر اندر مِهرِ من فانی          کنم از نور پیشانی، جمال صبح را انور

فنا را چون شدم سالک، بقـا را آمدم مالک          دو عالم غـیر من هالک، منم وجه الله اکبر

دو گیتی عبد ومن شاهم، خدا بخشیده این جاهم          حسینم، صبغة اللهم، نه رنگ احمر و اصفر

حقـیقـت کعبۀ دلها، طوافِ کوی من باشد          که در حولش بود طائف، منا و مکّه و مشعر

شمـا آخَـر مسـلمانـیـد، می دانـید مهـمـانم!          ره آب از چه بر من بسته اید ای بی حیا کافر

خدا را گر مسلمانـید و من آخَر مسلمانم!          دریغ از آب مهمان را، ندارد هیچ بد گوهر

نگشت این گفته ها نافذ، برآن کفارسنگین دل          نشد این پندها راسخ، بر آن جمعـیّت منکر

بسان حلقه از هر گوشه بگرفته  گردش را          به دان تنگی که صرصر را نبود از هیچ سو معبر

یکی رمحش به پهلو زد، یکی شمشیر بر بازو          یکی زد بر دلش پیکان، یکی بر سینه اش خنجر

نبودی غـیر تـسـلـیـماً لأمـر الله گـفـتارش          در آن ساعت که می زد تیرها بر پیکرش نشتر

رضا وصبر وسلمی از وجودش درشهود آمد          که گاه امـتحان ظاهـر نشد از هـیچ پـیغمبر

تحمّل کرد در عـالم، چنان کـوه بلائی را          که از یک پاره اش گردید پشت اولیا چنـبر

اگربرقی به جستی زین بلا البرزِ امکان را          چنان بر خویش لرزیدی که طفل ازغرّش تندر

خلیل حق اگر مجروح دیدی حلق اصغر را          پسر بگذاشتی خود را نهادی کارد بر حَنجَر

بجای ماه با نـاخن، نبی بشکـافـتی دل را          بدیدی منشق از شمشیر، اگر فرق علی اکبر

شنیدی این مصیبت را، گراز روح القدس، یسی          گزیدی بطن مریم را، نزادی هرگز از مادر

اگر رشحی از این طوفان،گرفتی نوح را برجان          ز بیم انداختی خود را، به قَعر لُجّة اخضر

نسیمی گر وزیدی بر سلیمان زین مصیبت ها          چنان بگریختی از وی، که خیل پشّه از صرصر

گر این بارامانت را فلک بردوش می کردی          چنان پشتش خم آوردی، که سودی روی بر اَغبَر

از این بحر بلا گر قطره ای می ریخت بر موسی          نهان می شد در آب نیل یا در اشکم اژدر

اگر ایّوب را بودی خبر از حال سجادش          نمی خواندی دگر خود را، ز قوم صابرین اصبر

گر این خونین کواکب،آمدی درخواب یوسف را          بخفتی تا ابد از خوف این تعـبیر در بستر

گراین بحر قضا یک لطمه می افکند یونس را          ز خوف اندر دل ماهی، نهان می گشت تا محشر

زبام ای طاس کیهان، طشت زرّینت نگون گردد          سر از سرّ خدا برداشتی، هشتی به طشت زر

جهانا این چه عدوان است، رویت نیلگون گردد          جمال الله را سیـلی زنی، بر چهرۀ دخـتر

خیام آل عـصمت را به باد سوختن دادی          چرا نگرفته آتش در تو ای خرگاه نه چادر

ز داس ماه نو ای آسمان دستت قلم گردد          که بدرودی گلستان نبی را لاله و عـبهـر

چنین بوده است کردار جهان پیوسته با نیکان          « فوادا» گر به نیکان عشق داری از جهان بگذر